.jpg)
De betekenis van een directe verbinding snappen ze hier toch niet zo goed. In een grensstadje moeten we alsnog overstappen naar een volgende bus die ons tot op onze bestemming zal brengen. Een uur later komt de bus ook effectief opdagen. Eens aan de grens moeten we allemaal uit de bus om de gekende formaliteiten te regelen. Zoals gewoonlijk willen we eerst wat geld wisselen in de nieuwe munteenheid. Ecuador was makkelijk want net zoals Panama gebruiken ze de Amerikaanse dollar. Peru echter werkt met de soles. Toen we de gsm wouden nemen om de wisselkoers te controleren vonden we deze niet meteen terug en na wat grondiger zoeken bleek ook de iPad, iPod en 1 zonnebril verdwenen. Onze achterburen hebben van onder de stoel in onze zak gesnuffeld en onze spullen gepikt :( Ergens onderweg waren ze reeds afgestapt bij een andere halte en behalve een politieaangifte was er niets wat we konden doen. Het hoeft niet gezegd te worden dat we gigantisch balen. Het klopt dus dat je letterlijk je gerief op je moet binden, en dan nog hadden we reeds verhalen gehoord van mensen die in slaap vallen en alsnog alles gepikt zijn en in extremus alles afgeven onder bedreiging van een wapen.
Behalve een paar willekeurige mensen van wie hun bagage volledig doorzocht werd (op straat) verloopt de grensovergang naar Peru net als in Ecuador vlekkeloos en een paar minuten later zijn we een visum van 90 dagen rijker. Het landschap verandert zienderogen en al snel rijden we midden de woestijn. Eindelijk zien we terug de zon en een blauwe hemel, iets wat we de afgelopen weken toch wel hebben gemist. De omgeving doet ons onmiddellijk denken aan Egypte. Een kleine twee uur later komen we aan in Máncora.
Deze keer verblijven we bij Kimba's bungalows. De eigenaars zijn helemaal gek van Bali. Ze hebben hier midden de woestijn met geïmporteerde materialen geprobeerd om de Balineese sfeer na te bootsen en daar zijn ze redelijk in geslaagd. Het was in ieder geval een ideale plaats om even te blijven plakken, mede door het feit dat we hier heel wat aangename mensen ontmoeten en het WK is begonnen waardoor we met z'n allen elke dag naar het voetbal kijken. Voor een keer kunnen we ook eens fier zijn op onze nationale ploeg :) Het WK wordt werkelijk overal getoond en zoals gekend zijn de Zuid-Amerikanen bijzonder fanatiek. Bij elk doelpunt breekt dan ook een ware ontlading uit. De eerste dagen lopen we ferm pessimistisch rond omwille van de diefstal maar stilletjes aan beseffen we dat niemand vrijgesteld is die dergelijke reis maakt en dat we nu zoals zoveel anderen helaas ook onderdeel zijn geworden van de statistieken. Uiteindelijk blijven we er 10 dagen.
Máncora is een klein, aantrekkelijk kuststadje gelegen langs de Panamerikaanse snelweg. Het stadje op zich is zo'n 3 km lang maar het mooie strand strekt zich zichtbaar eindeloos ver uit langs de Pacific. Het doet sterk denken aan onze kust en de Noordzee, maar dan een pak warmer en met hier en daar een aangespoelde zeeleeuw en veel dode vogels. Deze hebben helaas de klimaatverandering die momenteel gaande is door El Niño niet overleefd.
El Niño is een natuurlijk fenomeen dat het normaal koele zeewater krachtig opwarmt met alle weerkundige gevolgen vandien. De naam refereert naar baby Jezus want het is steeds rond kerst dat dit voorkomt, gemiddeld eens in de 3 tot 7 jaar.
Na deze uitgebreide rustpauze hebben we er terug volop zin in en vol goede moed boeken we onze langste busrit ooit, 24u van Máncora via Lima naar het nationale park van Paracas en de beroemde Islas Ballestas.
Meer foto's: klik hier.