Onze eerste indruk van Tegucigalpa was eerder negatief. De stad is vuil, er is heel veel luchtvervuiling en het is er superdruk. We waren reeds verwittigd dat de buurt van het busstation (Comayagüela) niet veilig is dus nemen we zo snel mogelijk een taxi en laten ons voeren naar een hotel dat aangeraden was in onze reisgids, hotel Granada II. Het was wel ok, vroeger waarschijnlijk een ziekenhuis want zo zag het er toch uit. Vlug even verfrissen en de stad verkennen. We waren de enigste gringo's op straat en bijna iedereen keek en wees ons na. Het voelde allemaal een beetje raar en sommige mensen deden echt vervelend tegen ons en dat waren we totzover helemaal niet gewoon in Honduras. Plots komt een straatverkoper naar ons toe en vraagt of we Engels praten. Hij vertelde wat over zijn leven in de USA en al vlug waren we aan het praten over de toestand in Honduras. Hij verwittigde ons dat het zuiden absoluut geen plaats is voor toerisme. Streken zoals Olancho zijn volledig ingenomen door allerlei maffia (drugs, illegale houtkap,...) en zelfs de locals durven er niet meer te komen. Hij rondde het gesprek af met de raad om zo snel mogelijk een taxi te nemen naar ons hotel en ons niet meer op straat te vertonen. We gingen eerst nog naar een bakkerij om een ontbijt te kopen voor de volgende ochtend en daar gaf een andere man ons exact dezelfde raad. Nochthans waren we erop voorzien, we hadden helemaal niets bij ons, zelfs geen fototoestel, maar een verwittigd man is er twee waard en we zorgden dat we asap in onze hotelkamer waren.
De volgende dag vertrokken we vroeg naar het busstation. We waren met vier die een tussenstop wouden in Leon en dat was blijkbaar voldoende. De rollende groene heuvels van Honduras gingen langzaam aan over in een dorre vlakte hoe dichter we bij Nicaragua kwamen. Tica regelt alle documenten maar je moet wel zelf je bagage door de grenspost dragen. Bij het verlaten van de geklimatiseerde bus werden we op slag overdonderd door de enorme hitte. De grenspost was niets meer dan een loods. Sommige bagage werd nog manueel gecontroleerd. Er waren geen scanners ofzo maar op basis van dreadlocks, piercings, tattoo's en huidskleur werden mensen uit de rij geplukt. Wij mochten doorwandelen en een uurtje later stonden we langs de kant van de weg in Leon.
Honduras was een verrassing. We stonden er zeer sceptisch tegenover omwille van alle verhalen die je hoort en leest en omwille van het negatieve reisadvies van buitenlandse zaken (niet essentiële reizen naar Honduras worden afgeraden) maar problemen hebben we nooit gehad en de enige plaats waar we ons niet welkom voelden was Tegucigalpa. In alle andere plaatsen was iedereen heel vriendelijk, open en behulpzaam. Het was veel meer ontwikkeld dan Guatemala. We hebben hier veel minder armoede gezien en de infrastructuur van het land is een pak beter. Tot nu toe was het voor ons het duurste land. De prijzen voor hotels, vervoer en levensmiddelen zijn een stuk hoger dan in Guatemala maar vooral het vervoer en verblijf op Roatan heeft het hem gedaan.
Meer foto's: hebben we niet :)