Om 7u 's morgens namen we de ferry richting La Ceiba. Aangezien op dit tijdstip de zee veel rustiger is was de bootreis terug een pak kalmer en is er niemand ziek geworden. We waren van plan om een rechtstreekse bus naar Tegucigalpa te nemen en ons te laten droppen bij het meer van Yojoa. Helaas vertrok de volgende bus pas drie uur later waardoor we genoodzaakt waren om terug te reizen tot in San Pedro Sula en via hier een bus te zoeken richting La Mochito die ons zou kunnen droppen aan de brouwerij. Zo gezegd zo gedaan en tegen de avond waren we aangekomen bij D&D brewery.
De kamer was alles behalve wat we er van hadden verwacht. Een benauwd en eerder vuil bezemhok en we kunnen nochthans wel wat hebben. Kort na het inchecken maakten we kennis met onze kamergenoot, een spin ter grootte van Mieke haar hand. We gingen naar de bar om een bezem te vragen om onze nieuwe vriend letterlijk buiten te borstelen maar het personeel stond erop om zelf even kennis te maken met de nieuwe gast. Hij nam het beest simpelweg op met een stukje karton, even spelen ermee en rustig tussen de bomen plaatsen. Relax, this one is small, not dangerous. We vragen ons benauwd af wat big dan wel mag zijn... Godzijdank hebben we onze klamboe meegezeuld!
Helaas is de vergunning van de brouwerij op dit moment ingetrokken en kunnen ze geen eigen bier meer brouwen waardoor we Heineken van de tap kunnen drinken en een paar Duitse brouwsels. Het eten is er gelukkig wel ok want we zijn quasi volledig afhankelijk van de brouwerij aangezien er hier bijna niets in de buurt is. 's Avonds is het ook wel erg gezellig rondom het kampvuur met de andere reizigers.
Dit alles neemt niet weg dat de omgeving fantastisch mooi is. Het nationale park Las Naranjos is prachtig. We doen enkele mooie wandelingen in de omgeving en gaan ook de Pulhapanzak waterval bekijken. De reis ernaartoe is al een ganse ervaring. Van het moment je afwijkt van de hoofdwegen ben je volledig afhankelijk van de zogenaamde chicken buses. Dit zijn oude, afgedankte Amerikaanse schoolbussen (cfr The Simpsons) die hier hun laatste adem komen uitblazen. Busstations bestaan niet en geen kat spreekt Engels. Het is allesbehalve makkelijk om uit te vogelen hoe in godsnaam je ergens moet geraken. Gelukkig wordt ons Spaans er alsmaar beter op. Uiteindelijk worden we ergens gedropt aan een aardeweg . Een lokale dame is zo vriendelijk om ons de weg te wijzen en na een kilometer ofzo stappen komen we bij de waterval. We hebben ook de indruk dat wij steeds de enige gringo's zijn. Het land is duidelijk nog in opmars om ontdekt te worden.
Na twee dagen houden we het voor bekeken. We moeten minstens een nacht in Tegucigalpa blijven omdat we vanaf de brouwerij de Tica bus naar Nicaragua niet meer kunnen halen.
Meer foto's: klik hier.