Islas de Bahias, beter bekend als the Bay Islands, bestaan uit drie hoofdeilanden en zo'n 65 kleinere eilandjes genaamd Cayes in de Caraïben op zo'n 60 km van de kust van Honduras. Utila is het kleinste van de drie, heeft niet echt een strand en is vooral bezocht door backpackers om te fuiven en te duiken. Roatan is het grootse van de drie, heeft de mooiste stranden en er is ook een leuke backpackersbuurt bij West End waar wij voor een weekje een appartement huren bij Posada Las Orquideas. Het derde eiland heet Guanaja en heeft enkel exclusieve resorts.
Na nipt onze bus van Copan naar San Pedro Sula gehaald te hebben moeten we een bus zoeken naar La Ceiba. Het busstation in San Pedro Sula is gigantisch. Iedere bus heeft ook een conducteur die mensen staat te ronselen door luidkeels de bestemming van de bus te roepen. Plots horen we La Ceiba, La Ceiba, La Ceibaaaaa en we hebben onze bus gevonden. San Pedro Sula staat berucht als een van de gevaarlijkste steden ter wereld. Overal lopen er guards met gigantische shotguns en iedereen wordt zorgvuldig gefouilleerd op drugs en wapens vooraleer hij op de bus mag. De bus nemen in Honduras is een waar avontuur. Elke keer als de bus moet stoppen komen van uit het niets verkopers met de meest gekke dingen leuren, van drank tot materiaal om het toilet te poetsen. Je kan hier letterlijk je boodschappen doen vooraleer je van de bus komt, handig. Af en toe wordt er ook iemand toegelaten op de bus. Dit meestal met eten en drank maar ook altijd iemand die een gans verhaal afsteekt en dan probeert allerlei medicatie te verkopen. Het eten waar ze mee leuren is over het algemeen zeer lekker en spotgoedkoop. In La Ceiba moeten we nog met een veel te dure ferry naar Roatan. Uiteraard is de bushalte (de bus stopt eigenlijk gewoon ergens midden de straat) ver weg van de ferry zodat de taxi er ook nog iets aan kan verdienen. De bootreis duurt anderhalf uur. Na een kwartier komt een man zakjes en tissues uitdelen? Nog een kwartier later zijn er heel wat mensen aan het overgeven...vandaar dus. Wij blijven er gelukkig van gespaard maar we voelen ons toch ook niet al te bien als we weer aan land komen. Bij het binnenvaren van de haven in Roatan kijken we onze ogen uit op de gigantische cruiseschepen die hier ook hun obligatoire stop maken. Nog een halfuurtje in de taxi en we zijn eindelijk in West End.
We hebben vrij snel de vibe van het eiland te pakken en oh wat is het hier mooi! Parelwitte stranden en een turqoise zee, meer kon Mieke niet wensen om haar verjaardag te vieren. Het tweede grootste rif ter wereld loopt hier vlak voor de kust en het is er dan ook prachtig om te snorkelen. Je kan zo de zee in en zwemmen tot aan het rif. We merken al snel dat boodschappen doen hier heel erg duur is. Eigenlijk is het goedkoper om langs de straat te eten bij de locals die ons verwennen met barbeque, taco's, baleada's,... Een baleade is het nationale eten in Honduras. Je vindt ze overal spotgoedkoop en heel erg lekker. Het bestaat uit een grote tortilla standaard opgevuld met bonen en kaas. Daarnaast kan je nog vlees, ei, avocado,...toevoegen zoals je zelf wel. Na drie nachten ruilen we dan ook ons appartement voor een goedkopere, normale kamer. Verder vullen we onze dagen met zon, zee, strand en het ontmoeten van andere reizigers. Enkel de zandvlooien en muggen zijn hier vervelend.
Na een weekje houden we het voor bekeken. Mieke wordt echter ziek tijdens onze laatste nacht, hoogstwaarschijnlijk iets fout gegeten. We beslissen om zolang als nodig te blijven om uit te zieken maar tegen de avond is ze weer helemaal de oude. Een geluk bij een ongeluk want de volgende dag krijgen we te horen dat de ferry niet was uitgevaren wegens een storm op zee.
We zijn te weten gekomen dat er een microbrouwerij vlak bij een nationaal park is bij het meer van Yojoa die ook kamers verhuurt en dat leek ons ideaal om de lange reis naar Nicaragua te breken.
Meer foto's: klik hier.