Bij aankomst in het busstation kregen we meteen al een aangename verrassing: Panama City heeft sinds kort een metro en de eerste maand is deze gratis te gebruiken. Bovendien blijkt dat ons hotel dichtbij een halte is. Vanaf ons hotel komen we via een lange wandeling tussen de wolkenkrabbers en vervolgens langs de kust aan bij Casco Viejo, het oude stadscentrum. Nadat de oorspronkelijke stad vernield werd in 1671 hebben de Spanjaarden op een schiereiland 8 km verder een nieuwe vestiging gestart, het huidige Casco Viejo. Langs de ene kant begrensd door de Pacific en langs de andere kant door enorme sloppenwijken, afgebakend door politie om verdwaalde toeristen te waarschuwen. Middenin is het presidentieel verblijf maar de ganse omgeving is afgezet omwille van de verkiezingen die hier binnenkort plaatsvinden.
Vanaf Casco Viejo kan je ook de ingang zien naar het Panama kanaal. Voor diegene die het niet zouden weten: het Panama kanaal is een waterweg die de Atlantische Oceaan verbindt met de Pacific, wat ervoor zorgt dat schepen niet helemaal rond Zuid-Amerika moeten varen en hun dus ongeloofelijk veel tijd spaart. Schepen betalen dan ook ontzettend veel geld om gebruik te mogen maken van het kanaal. De bouw is ooit gestart door de Fransen maar is op een sisser uitgedraaid, duizenden hebben hier het leven gelaten en voor hen is er een herdenkingsmonument vanwaar je de ingang tot het kanaal best kunt zien. De Amerikanen hebben uiteindelijk de klus afgemaakt. Er zou nu ook sprake zijn dat de Chinezen een soortgelijk kanaal zouden bouwen doorheen Nicaragua.
De volgende dag kunnen we naar de ambassade om onze Visakaart. Gelukkig is alles prima verlopen en de ambassadeur blijkt een aangename man uit Antwerpen. Na een uurtje keuvelen over België en zijn bevindingen over het leven in Panama staan we terug op straat met onze kaart. Tijd om de boot te boeken naar Colombia want over land reizen is onmogelijk. Tussen Panama en Colombia ligt de beruchte Darién gap, een enorm stuk ondoordringbaar regenwoud dat onderdak biedt aan guerrillas, drugslabo's en ander gespuis. Het gebied is niet in kaart gebracht en velen die geprobeerd hebben erdoor te trekken zijn spoorloos verdwenen. Voor wie zijn leven moe is of een nieuwe uitdaging zoekt als laborant schijnen er wel permits te verkijgen zijn.
Al vlug ontdekten we dat de afvaarten niet zo frequent zijn als we hadden gehoopt en we zouden nog een week in Panama City moeten wachten, mede door de eerste mei, hier blijkbaar ook een belangerijke feestdag, en mede door de verkiezingen op zondag. We hebben daar absoluut geen zin in en beslissen om een vlucht te nemen van Panama City naar Cartagena in Colombia. Ook hier is het weer drama onward ticket en voor de derde keer maken we een nepticket naar Brussel. Op de luchthaven worden we effectief gecontroleerd en de man achter de balie vraagt om het ticket zodat hij het kan checken in het systeem. Shit! Ons hart stopt een paar tellen maar na wat getik op zijn computer mogen we verder. Geen idee wat hij gechecked heeft, misschien gewoon ofdat de vlucht daadwerkelijk bestond (en dat was zo) maar no way dat hij dus toegang had tot het systeem van Iberia, de Spaanse luchtvaartmaatschappij waarbij we het ticket zogezegd geboekt hadden. Eind goed al goed en na een kort uurtje vliegen landen we in Cartagena.
Panama was voor ons een aangename verrassing. Behalve het kanaal wisten we helemaal niets over het land en we hadden niet verwacht dat het zo divers was. Het is relatief duur, vergelijkbaar met Mexico. Het klimaat is behoorlijk onstabiel, het regent hier het ganse jaar dus je moet het gewoon treffen en gelukkig hebben wij niet te vaak regen of grijze dagen gehad. Bij deze zit ook Centraal-Amerika erop! Een absolute aanrader en als we dan toch een favoriet moeten kiezen zeggen we zonder twijfelen Mexico. Het land heeft echt alles te bieden voor elk type toerist, onmogelijk om je daar niet te amuseren.
Meer foto's: klik hier.