Phuket

We vertrekken in de gietende regen naar Phuket en tegen we bij de ferry komen kan je ons uitwringen. Binnen blaast de airco op volle kracht. Rillend zitten we de regen uit en bij de eerste opklaring gaan we opwarmen op het dek. Het blijft voorlopig droog en na wat miserie en een verhitte discussie met de taxi vinden we ons hotel. We hebben de goedkoopste kamer geboekt maar krijgen een gratis upgrade naar de 'ocean seaview suite' wegens dat er toch geen kat in het hotel is. Het laagseizoen is nu officieel begonnen en dat heeft zo zijn voordelen :)

De suite is een modern, volledig gemeubeld appartement. We hebben alles, van een microgolf tot een surround system in onze living. En toch... Na maanden guesthouses of bescheiden familiehotelletjes voelt dit zo fout. Net of we zitten in Benidorm. We voelen ons hier echt niet gelukkig. Ons hotel is gelegen aan Kata beach, volgens de trotse eigenaar, een superaardige brit, een van de top tien stranden in Azië. Wel hij heeft er dan waarschijnlijk nog maar tien gezien, wat een nachtmerrie. Honderden, ik denk zelfs een duizendtal strandstoelen staan hier in drie rijen naast elkaar gepropt zo ver het oog kan zien. De zee vol jetski's en parasailing toestanden. Het gaat van kwaad naar erger als het de volgende dag weer de ganse dag regent en we vast zitten in ons appartement. We willen hier zo snel mogelijk weg en de ganse dag schuimen we het internet af naar een vluchtroute. Ko Yao springt onmiddellijk in het oog maar met die regen op een bijna verlaten eiland gaan zitten is ook niets. Plus het kost gvd een fortuin om hier weg te geraken, alles is hier minstens drie maal zo duur. We denken er zelfs aan om terug te keren richting Ko Lanta maar dat lijkt ons dan ook weer absurd.

We beginnen ons stilletjes aan ook te realiseren dat we zo fel reageren omdat we binnen een week naar huis gaan. Als je tijd hebt mag het al eens fout lopen maar nu zijn we zo hard op zoek naar de ideale afsluiter dat we bijna vergeten te genieten van gewoon nog maar het feit dat we dit kunnen doen. Dat we samen aan de andere kant van de wereld zitten zonder zorgen en kunnen doen en laten wat we willen. We besluiten uiteindelijk om de volgende dag iig een guesthouse te zoeken en het appartement gedoe achter ons te laten. Als bij wonder is het prachtig weer en vinden we meteen een superleuk onderkomen op Karon beach bij Casa Brazil. In de buurt zijn enkele gezellige thaise restaurants. We eten weer tussen de locals en slijten onze tijd op het strand wat overigens een pak rustiger is dan Kata, wss omdat er hier geen wit zand is en de zee een pak ruiger.

Met onze scooter verkennen we gans het zuiden van dit enorme eiland. De stranden zijn stuk voor stuk even weinig indrukwekkend en we kunnen er maar niet bij dat mensen in massa twee weken retourtje boeken om hier te komen. Voor vele is dit wss mekka met elke toeristische behoefte binnen handbereik maar het heeft absoluut niets met Thailand te maken. De baaien met de langgerekte stranden waren ongetwijfeld ooit prachtig maar Phuket heeft zichzelf om zeep geholpen. Het toerisme is hier letterlijk uit zijn voegen gebarsten. Het dieptepunt is Patong. Hoe haal je het ooit in je hoofd om hier naar toe te komen?!

Het hoogtepunt is Phuket Town. Op een driekwartier rijden van de stranden ligt deze charmante stad met prachtige shophouses en kunstzinnige bars. Er hangt hier een totaal andere sfeer en had het niet zo ver geweest waren we per direct naar hier verhuisd. We besloten het andersom te doen en als we even genoeg hadden van zon, zee en strand kwamen we hier door de straten kuieren.

We gaan van Phuket met de nachtbus naar Bangkok in 15u en tellen de dagen af naar onze thuiskomst...


Meer foto's: klik hier.