Onze hostel, The Dreamer, is werkelijk fantastisch. Het heeft alles om de doorsnee backpacker te plezieren en we ontmoeten er weer heel wat mensen waar we leuke tijden mee beleven en zo weer veel langer blijven hangen dan verwacht. Onder andere bezoeken we met een toffe groep Bahia Concha, een strand op een klein uurtje rijden van Santa Marta gelegen in een prachtige omgeving. Het is hier ook erg warm en we zijn blij dat we opnieuw een zwembad hebben, perfect om ons in af te koelen al dan niet vergezeld van een frisse cerveza. Het zijn welliswaar geen jupkes of stella maar de plaatselijke Aguila smaakt ook niet verkeerd. De hostel ligt iets buiten het centrum maar daar zijn we uiteindelijk niet rouwig om want de stad op zich is helemaal niet zo bijzonder. Het strand en de zee zijn behoorlijk vervuild door de grote haven die je op de achtergrond ziet en hoort. We komen er maar één keer, om af te spreken met een Amerikaans koppel dat we ontmoet hebben in Nicaragua en die hier enkele maanden werken in een hostel.
Het werd een pittig nachtje en de volgende dag kruipen we met kleine oogjes uit ons nest want we trekken er twee dagen op uit naar het nationale park Tayrona. Een ganse dag wandelen doorheen de jungle, klauteren over de rotsen en trekken langs de kust richting El Cabo De San Juan, een prachtig strand waar we kamperen in een tentje om vervolgens de volgende dag dezelfde wandeling terug te maken. Van slapen komt niet veel in huis. Op de grond liggen valt toch dik tegen en we krijgen ook nog een regenbui over ons heen, eentje van de tropische soort en rarara inderdaad onze tent is niet waterdicht. Bij zonsopkomst is iedereen wakker en verhuizen we met zijn allen om verder te slapen op het strand. Moe maar voldaan gaan we met de lokale bus terug naar onze hostel en merken we dat we ondertussen al helemaal gewoon zijn aan de verschikkelijk slechte chauffeurs in Colombia. Ze maken hun eigen wetten op de weg, zo schuift iedereen op langs de pechstrook om anderen voorbij te laten razen. We hadden al heel snel door dat je hier als voetganger dus geen voorrang hebt. Het is altijd aan de rappe om je weg naar de overkant te vinden.
The Dreamer heeft ook nog een tweede hostel in Palomino, een klein en rustig gehuchtje vlakbij de kust aan de voet van de Sierra Nevada waar we ook een paar dagen doorbrengen. We moeten twee keer kijken of we wel goed zijn want het lijkt hier echt op een luxeresort! In de omgeving wonen nog indigene stammen die rechtstreeks afstammen van de Tayrona. Ze zien eruit als Indianen, maar dan zonder pluimen en volledig in het wit gekleed en ze houden er absoluut niet van om op de foto te staan. Helaas spelen ze (sommige dan toch) verschrikkelijk vals op de blokfluit waardoor de busrit hierheen nog een uur langer leek te duren. We hebben dikke pech dat het constant bewolkt is boven de bergen en krijgen er helemaal niets van te zien.
Meer foto's: klik hier.