In de loop van de namiddag zijn we dan vertrokken richting Vietnam. Op de bus waren enkel nog de achterste twee zitjes beschikbaar. Ze hadden ons verzekerd dat de rugleuning van de stoelen ook konden kantelen en dat we zelfs extra beenruimte zouden hebben omdat we aan de nooduitgang zaten. Dat klopte allemaal, enkel dat de motor onder onze kont zat hadden ze vergeten te vermelden. Loeiheet was het :( Na een paar uur bereikten we de grenspost. Raar systeem, iedereen moest zijn pasport op voorhand afgeven. Als jouw pas uiteindelijk gestempeld werd, werd je naam (of iets wat daarop leek) afgeroepen en kon je de grens over. Al gauw snapten we het plaatje: hoe meer geld tussen je pasport des te sneller kreeg je je naam te horen. Aangezien wij geen rotte dong extra hebben betaald hebben we een dik uur staan draaien. Uiteindelijk met twee uur vertraging aangekomen in HCMC, het vroegere Saigon. Het valt meteen op hoe proper alles is ivm Cambodja. Het is hier minstens even heet. Geen dag het kwik onder de 35 graden zien zakken. 
De volgende dag een stadswandeling en afgesloten met de duurste pint die we in Azië al hebben gedronken (5$, normale prijs hier 30 eurocent de halve liter) op een rooftopbar om de zonsondergang over Saigon te zien. Het was iedere cent waard! Tijdens de wandeling ook vastgesteld dat het hier idd stikt van de camerashops en inderdaad: onze Lumix is hersteld! Een nieuwe autofocusmotor, een dag werk en 30$ armer hebben we twee camera's, handig als reserve. Voor 2$ ook een handig reisstatiefje gekocht voor de Nikon. Ongeloofelijk die prijzen hier.
De dag erna was vooral veel op de bus zitten. Op de middag een viering bijgewoond van de Cao Dai, heel bijzonder, en in de namiddag een bezoek gebracht aan de befaamde tunnels in Cu Chi.
De reis gaat verder naar Can Tho, de belangerijkste stad in de Mekongdelta om zo door te reizen naar Phu Quoc, een tropisch paradijs op 3u varen van de kust van Vietnam.
Meer foto's: klik hier.
Meer foto's: klik hier.